· کسانی را که در شرایط تهدید به فکر مذاکره می افتند ضعف خودشان را با صدای بلند اعلام می کنند. مذاکره باید از موضع قوت و قدرت باشد. امام(ره) فرمودند : اگر آمریکا آدم بشود ما با او رابطه برقرار می کنیم ؛ یعنی از خوی استکبار دست بردارد ، اما واقعیت غیر از این است.
· بعضی اسم فرصت را می آورند اما مرادشان فرصت تسلیم در مقابل آمریکاست. تسلیم شدن در مقابل زور گویی یک جهان خوار هیچ افتخاری ندارد و هیچ وقت فرصت محسوب نمی شود. این برای منافع ملی یک تهدید است. فرصت یعنی کار برای مردم و مقابله با عوامل و ابزارهای داخلی آمریکا.
· هر کسی که اهل تحلیل باشد ، این معنا برایش روشن است که امروز آمریکا برای ایران هیچ نقشه ای جز نقشه ی استکباری ندارد ؛ یعنی بازگشت به وضعیت قبل انقلاب ! معلوم است که ملت ایران در مقابل این نقشه می ایستد. این، آن جهت گیری ضد استبدادی ملت ایران است. البته تلاش هایی از طرف دشمنان هست : تبلیغات می کنند ، حرف می زنند ، سفسطه می کنند ؛ بعضی حتی سعی می کنند روز سیزده آبان را ـ که روز مقاومت در مقابل استکبار است ـ به روز نرمش در مقابل آمریکا تبدیل کنند ! اگر نگوییم ساده لوحی است ناچار باید بگوییم خیانت است ؛ منتها چون انسان نمی خواهد بگوید خیانت ، لابد این کار هم از روی ساده لوحی و غفلت است.
همه این را امروز این فهمیده اند و دانسته اند که مواجه ی استکبار با نظام جمهوری اسلامی ایران ، دیگر از نوع مواجه دهه ی اول انقلاب نیست. در آن مواجهه ، زور آزمایی کردند ؛ شکست خوردند . مواجهه سخت بود ؛ ایجاد جنگ بود ، کودتا بود. در اول انقلاب کودتا راه انداختند ، شکست خوردند ؛ شورشهای قومی راه انداختند ، سر کوب شدند و شکست خوردند ، جنگ تحمیلی راه انداختند که هشت سال به طول انجامید ، شکست خوردند ؛ پس دنبال این راه ها نخواهند رفت ؛ یعنی احتمالش ضعیف است. البته باید همیشه هوشیاری نسبت به همه جوانب باشد. اما این اولویت استکبار در مواجهه با نظام اسلامی نیست. اولویت آن چیزی است که امروز به آن می گویند جنگ نرم ؛ یعنی جنگ به وسیله و ابزارهای فرهنگی ، به وسیله نفوذ ، به وسیله دروغ ، بوسیله شایع پراکنی ؛ با ابزارهای پیشرفته ای که امروز وجود دارد ، ابزار های ارتباطی ای که ده سال قبل و پانزده سال قبل نبود ، امروز گسترش پیدا کرده است. جنگ نرم یعنی ایجاد تردید در دلها و ذهنهای مردم.
یکی از ابزارهای جنگ نرم این است که مردم را در یک جامعه نسبت به هم بدبین کنند ،بد دل کنند ، اختلاف ایجاد کنند ؛ یک بهانه ای پیدا کنند ، به این بهانه بین مردم اختلاف ایجاد کنند ؛ مثل همین قضایای انتخابات ۸۸ که بهانه ای پیدا کردند و بین مردم اختلاف ایجاد کردند ، خوشبتانه مردم ما با بصیرت اند. اینجور کاری در کشورهای دیگر تردید افکنی در بین مردم و یا یک بهانه ای مثل بهانه انتخابات را پیش بکشند ، ایجاد تردید کنند ، دل ها را نسبت به یکدگر چرکین کنند ، مردم را در مقابل هم قرار بدهند ؛ بعد در میانه ، عناصر دست آموز مغرض و معاند را به کارهای خلاف وادار کنند و مسولین کشور نتوانند تشخیص بدهند کار کی بود ، چی بود ، چی شد ؟. این جزو طرح های اساسی است . اینجور کاری را دنبال می کنند..
از جمله ها آفت های بزرگ ، آفت طعمه جویی است. این آفت بزرگی است. مسند را ، مسءولیت را مقام اجتماعی را و حتی علم را به عنوان طعمه نگاه کند ، برای این که بتواند به نون و نوایی برسد. این آفت است. فرصت طلبی ، راحت طلبی و خوی شرارت از این قبیل است. این ها آفت هایی است که وجود دارد
اصلاح طلبی به معنای درست این کلمه جزء لاینفک انقلاب است. اصلاح طلبی یک پز سیاسی نیست از این به عنوان یک پز سیاسی برای جذب دل این و آن نباید استفاده کرد. از آن برای موجه کردن چهره نباید استفاده کرد. اصلاح طلبی یک تکلیف و یک مجاهدت است. دولت و ملت موظفند اصلاح طلب باشند ، البته اجازه ندهند که اصلاح طلبی را دیگران برای آن ها تعریف کنند. خودشان باید اصلاح خودشان را بشناسند ، جست و جو کنند ، تشخیص بدهند و تعریف کنند. نقطه مقابلش هم اصلاح طلبی و بیگانه پسند است.
بر اساس تعلیمات اسلامی ، روابط میان مسولان و مردم باید عاطفی و صمیمانه باشد.مردم گاهی سختی ها را تحمل می کنند ، مشروط بر آن که بدانند مسولان مربوط نیز با آنان با صفا و صمیمت برخورد می کند و خوی اشرافی گری ، انحصار طلبی و انحصار خواهی در او وجود ندارد. بنابراین احساس تواضع در مقابل مردم باید در رفتار مسولان ، در هر رده ای که هستند تجلی پیدا کند و این مساله نمی تواند حالت تصنعی داشته باشد ؛ زیرا در هر صورت تکبر و نخوت روحیه اشرافی گری و برتری جویی به نوعی بروز می کند و در چنین وضعیتی ، محبت و صمیمت از بین خواهد رفت.
مسول در جمهوری اسلامی ، یک حدود و وظایفی را باید رعایت کند . زندگی ،نوع غذا و مصرف او و اعضای خانواده اش ، باید شبیه ضعفای مردم باشد و در این صورت است که مردم او را از خود و را همراه او می دانند.
اگر تجمل گرایی و عادت تجمل در جامعه ، رواج پیدا کند ،بسیاری از مشکلات ، لاینحل باقی خواهد ماند و مشکلات اقتصادی و بسیاری از مشکلات اجتماعی و اخلاقی ، حل نخواهد شد. گرایش به اشرافی گری در زندگی ، ضررهای و خطرهای زیادی دارد و مانع تامین عدالت اجتماعی و دستیابی به روحیه برادری ، الفت ، انس و همدلی که برای هر جامعه ای اهمیت بسیار دارد ، خواهد شد.
اسلام فقط یک اعتقاد نیست ؛ اسلام زندگی طیبه ای انسان هاست. وقتی از حیات نظام اسلامی صحبت می کنیم ، منظور ما از و حیات طیبه ای است که همه خیرات مورد علاقه انسان در آن وجود دارد ؛ هم رفاه مادی و امنیت اجتماعی و روحی تامین می شود ، و هم صفای معنوی و دانش و بینش و تحقیق و تعبد و خلوص و توجه به خدا مشاهده میگردد. اسلام این مواهب را به ما می دهد. اسلام نشان داده است که می تواند از مردمی که به او اعتقاد دارند و بر اساس تعالیم او زندگی می کنند ، دفاع کند. هدف و راه ما مشخص و روشن است و ما برای پیمودن این راه ، هیچ چیز کم نداریم . اگر ایمان و حرکت و عمل لازمه رسیدن به هدف است ، خدای متعال دل های ما را به نور ایمان خوش منور کرده و این توفیق را به ملت ایران داده است که در حرکت و عمل خود ، سختی ها را تحمل کنند و از موانع نهراسند.
اسراف ، هم لطمه اقتصادی می زند ، هم لطمه فرهنگی میزند. وقتی جامعه ای دچار بیماری اسراف شد ، از لحاظ فرهنگی هم بر روی او تاثیرات منفی می گذارد. بنابراین مساله صرفه جویی و اجتناب از اسراف ، فقط یک مساله ی اقتصادی نیست ؛ هم اقتصادی است هم اجتماعی است ، هم فرهنگی است ؛ آینده ی کشور را تهدید می کند. در مصارف گوناگون شخصی و خانوادگی ، اسراف فردی صورت می گیرد. تجمل گرایی ها ، چشم و هم چشمی ها ، هوسرانی ها افراد خانواده ، مرد خانواه ، زن خانواده ، جوان خانواده ، چیزهای غیر لازم را خریدن ؛ این ها از موارد اسراف است. اسراف فقط در زمینه ی فردی نیست ؛ در سطح ملی هم اسراف می شود. همین برق و انرژی که گفتیم هم اسراف می شود ، بخش مهمی از این اسراف در اختیار مردم نیست ؛ در اختیار مسولین کشور است.
حرکت استعمار یعنی حضور قدرت های مسلط نظامی و سیاسی دنیا در کشورهایی که می توانستند با استفاده از زور در آنها حضور پیدا کنند و منافع خودشان را از آن جاها تامین کنند و در واقع از موجودی مادی و معنوی کشور سرمایه ای برای خودشان بسازند ، همان چیزی که آن ها اسمش را استعمار گذاشتند و امروز هم اطلاق می شود – میدیدم هر جا که این ها وارد شده اند ، اگر این توانایی را پیدا کرده اند که فرهنگ آن ملت را مضمحل کنند و تحت تاثیر قرار دهند و تضعیف کنند ، پایه ه ای قدرتشان در آنجا مستحکم شده و اگر در جایی فرهنگ ملی و بومی به خاطر کهن سال بودن ، ریشه دار بودن و برجسته بودن مضمحل نشده و از بین نرفته ، استعمارگرها و اشغالگرها نتوانسته اند مدت زیادی از آنجا منافع خودشان را تامین کنند و ناچار شدند که آن منطقه را ترک کنند.
آزادی از دست برود فاجعه است. از نظر اسلام هر نوع استبدادی و دیکتاتوری – چه دیکتاتوری فردی ، چه دیکتاتور دست جمعی ؛ دیکتاتوری دست جمعی هم مثل دیکتاتوری فردی است ، فرقی نمیکند ؛ دیکتاتور حزبی هم دیکتاتور فردی است ؛ گاهی بدتر هم هست – و این که یک فرد بخواهد با اری برخاسته از نفسانیت خودش سرنوشت مردم را بدست بگیرد ، مردود است و اگر در جایی پیش بیاید فاجعه است. اگر ندانیم چگونه باید با آزادی معامله کنیم و فرهنگ ادب و آزادی را نشناسیم ، این گونه خواهد شد. عده ای می خواهند این گونه باشند. عده ای می خواهند با آشنا نبودن ما با فرهنگ آزادی ، هرج مرج به وجود آورند تا مردم ، تشنه یک استبداد قدرتمند شوند.
آزاد اندیشی غیر از بی بند وباری است . آزاد اندیشی یک حرف بی بند و باری یک حرف دیگر است . آزاد اندیشی این است که شما در حرکت به سمت سرزمینهای ناشناخته ی ، معارف ، خودتان را آزاد کنید ، بروید ، نیروها و انرژهایتان را به کار بیندازید و حرکت کنید ؛ اما بی بند و باری این است که در حرکت به سمته قله ی یک کوه ، اصلا اهمیت ندهید که ازکدام راه بروید. نتیجه این میشود. که از راهی میروید و به نقطه ای میرسید که نه راه پیش دارید و نه راه پس و فقط راه سقوط داردید ! در کوهنوردی ، آن های که اهل رفتن به ارتفاعاتند ، این را کاملا تجربه کرده اند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
